حیات انسانی دارای کرامت است و از منظر آموزه‌های دینی و اسناد فراملی تجاوز به آن، ناروا و جنایتی بزرگ است؛ از اینرو اقداماتی چون سقط جنین و قتل چنانچه مشروع نباشد، تعرض به حیات آدمی، به عنوان یکی از بنیادی‌ترین حقوق بشر، ارزیابی می‌شود. خودکشی، اتانازی و خودکشی یاری شده نیز اقداماتی ناقض حق حیات ارزیابی می‌شوند که توسل به آن‌ها اصولا اقدامات مرتکب را از دائره حرمت خارج نمی‌کنند. در سیاست جنائی ایران تحت تأثیر آموزه‌های دینی و فقهی، خودکشی اگرچه مباح نبوده ولی مورد جرم انگاری قرار نگرفته است و به طور تبعی معاونت در خودکشی نیز جرم نیست. با وجود این قانونگذار ایران در قانون جرائم رایانه‌ای برخی از اقدامات یاری دهنده و تسهیل کننده خودکشی از طریق سامانه‌های رایانه‌ای یا مخابراتی را جرم معرفی کرده است. این مقاله پیشنهاد می‌کند در راستای تکریم حیات انسانی و پیشگیری از پدیده انحرافی خودکشی برخی از وجوه معاونت در خودکشی به عنوان جرم مستقل معرفی شود. اجرای اقدامات حمایتی فوری در مورد افرادی که به هر دلیل دست به خودکشی زده و موفق نشده‌اند از تدابیر ضروری دیگری است که از پدیده مزبور جلوگیری می‌کند.
)